WYBACZCIE OSCAROWI.

W nocy z niedzielę na poniedziałek odbędzie się 82. edycja targowiska próżności zwanego Galą Wręczenia Nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej. Z tej okazji wyjaśnijmy kilka podstawowych kwestii. Postawmy sprawę jasno - Oscary, jak i inne nagrody, nie są tak naprawdę wyznacznikami "fajności" filmu. Jeśli przyjrzymy się laureatom najważniejszych filmowych laurów z ostatniej dekady, to obok bezdyskusyjnie świetnych filmów - takich jak "Powrót" (Złoty Lew w 2003r.), "Slumdog" (Oscar '09), czy "Elitarnych" (Złoty Niedźwiedź w 2008r.), zdarzają się absolutne nieporozumienia pokroju przeprosinowego Oscara dla "Infiltracji" Martina Scorsese, czy też Złotej Palmy dla tendencyjnego i zmanipulowanego "Fahrenheita 9/11” Michaela Moore’a.

Przyznawanie nagród, podobnie jak recenzowanie filmów, to kwestia szalenie subiektywna … a przy okazji bardzo wyczerpująca. Nie może dziwić, że werdykty rozmaitych gremiów bywają niekiedy bardzo kontrowersyjne. Musimy pamiętać, że pozłacane palmy, niedźwiedzie i lwy, wędrują w ręce wybrańców wskutek decyzji podjętej przez grono kilku osób, którzy przez kilkanaście dni chłoną liczbę filmów nieprzyswajalną dla zwykłego śmiertelnika. To oczywiste, że pod koniec ledwo wyrabiają percepcyjnie i zaczynają fiksować od nadmiaru zaangażowanych społecznie filmów o piciu herbaty i czesaniu włosów z Chin, Tajwanu oraz innych Mozambików. Przez to zdarza im się podejmować „niepopularne” decyzje.

Z Oscarami rzecz wygląda inaczej. Tutaj mamy kategorie, w których zwycięzca jest wybierany przez grono „kolegów po fachu” – montażyści wybierają najlepiej zmontowany film, reżyserzy najlepszego reżysera, itd. Ryzyko pomyłki jest więc nieco mniejsze. A na dodatek oglądanie jest mniej męczące, bo decydenci mogą rozbić sobie seanse na kilka miesięcy. Jednak – cytując klasyka – „aferki się zdarzają”. A najczęściej zamieszany jest w nie właśnie Oscar, od zawsze znajdujący się na świeczniku filmowych nagród. No bo jak tu racjonalnie wytłumaczyć zwycięstwo „Sprawy Kramerów” nad „Czasem Apokalipsy”? Jak logicznie uzasadnić przyznanie jedenastu statuetek nadętemu przez twarz Charltona Hestona „Ben Hurowi”? Jak uzasadnić notoryczne pomijanie Alfreda Hitchcocka, Stanleya Kubricka, czy Charlesa Chaplina przy decydujących rozstrzygnięciach?

Przez 82. lata Oscar popełnił wiele grzechów. Flirtował z dziełami o wątpliwej reputacji („Infiltracja”, „Największe widowisko świata”, „Piękny umysł”), poddawał się „politycznej poprawności” (nagrody aktorskie w 2002 roku, nagroda dla „Crash” za 2005r.), czy zwyczajnie zanudzał (4 godziny i 23 minuty, które wstrząsnęły światem w 2002 roku). Ale czy nie możemy wybaczyć mu raz jeszcze? Jasne, że na starość zdarza mu się fiksować. Jasne, że opowiada mało śmieszne dowcipy w niedzielne noce. Jednak nie sposób odmówić mu uroku. Pewnie w nocy z niedzieli na poniedziałek filmowa rodzina znów zasiądzie do wspólnego stołu i zacznie się zastanawiać - jaki numer tym razem odwinie Wuj Oscar? Golden Slumbers też przy tym stole zasiądzie. Co więcej – od jutra zacznie prezentować główne dania. Aż do niedzieli, każdego dnia publikować będziemy recenzje dwóch obrazów nominowanych w kategorii najlepszy film (w kolejności alfabetycznej). Bo na 82. urodziny Oscar zaszalał i tego najlepszego wybierać będzie z grona dziesięciu filmów. Pogratulować formy.

Arek